Annika.

“Ha meester vervanger!”

Ik kijk verbaasd op.
Een prachtige meid, eind tienerjaren kijkt mij met haar mooie
glimlach, stralend aan.

“Kent u me nog?”

“Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet weet wie je bent. Ik vervang al
dertien jaar, op twintig basisscholen in groep één tot en met acht.
Neem 't me niet kwalijk!”

“Ik heb nog heel vaak aan u gedacht. Ik ben Annika en zat in groep zeven
op De Kameleon. Toen heeft u drie dagen bij ons lesgegeven.”

“Waarom heb je dan vaker aan mij gedacht?”

“U heeft mij zelfverzekerder gemaakt!”

“In drie dagen?”

“Nee, in één uur!”

“In één uur? Vertel op!”

“Ik was wat kleiner en dikker in die tijd. Sommige meisjes en jongens
konden de handstand tegen de muur. Maar ik niet.
Toen zei u bij het begin van de gymles, dat we allemaal de handstand
tegen de muur gingen leren! Ik dacht nog: Oh nee, alsjeblief niet!!”

“De oude meester gaat het eerst even voordoen”, zei u.
“En u kreeg applaus van de hele groep!”

“Steeds meer kinderen lukte het om de handstand tegen de muur te
maken Bij enkele kinderen lukte het totaal niet. En toen kwam u in
actie!”

“Voordoen, bij de benen pakken en opnieuw. Voordoen, bij de benen
pakken en opnieuw.
Uiteindelijk lukte het mij, om het alleen te doen.
Als grapje tilde u mij zelfs één keer, hélemaal van de vloer. Toen u
mijn benen vastpakte, zweefde ik door de lucht. Wat hebben we
gelachen!”

“Toen u weer weg was, hebben we nog dagen geoefend op de
speelplaats. We konden het na een week met drie kinderen voor
elkaar............tegen de muur.
Ik was zó trots, dat ik dat kon.

“Lukt het u nog steeds om een hele groep de handstand te leren?'

“Nee, dat lukt niet meer!”

“Bent u gestopt met werken?”

“Nee, maar ik heb wat last van mijn rug”, loog ik.

“Dat is dan jammer voor de kinderen die wat kleiner en dikker
zijn! Nog bedankt! Doei en sterkte met uw rug!"

Ik kijk haar na, tot ze in de verte is verdwenen.

Ik heb geen last van mijn rug. Ik kan de handstand tegen de muur nog
steeds maken. Maar je kunt zo'n bijna twintiger toch niet uitleggen,
dat je tegenwoordig basisschoolleerlingen niet meer bij de benen vast
mag pakken, bij dit soort oefeningen.

Er schijnt zelfs ergens een oude viespeuk rond te lopen, die een kind,
vastpakkend aan de benen, hélemaal van de vloer tilde.

“BAH!!”